Ad Kil van Museumhaven Spakenburg

Hoe ben je bij Museumhaven Spakenburg terechtgekomen?

‘Ik woon vlakbij. Toen ik voor het eerst Spakenburg bezocht, was ik onder de indruk van alle schepen. In dezelfde periode had mijn dochter een bedrijfsuitje op één van de botters. Ze zei tegen de schipper: ‘Dit is iets voor mijn vader.’ Omdat ze altijd op zoek zijn naar nieuwe schippers, ging ik als vrijwilliger aan de slag. Ik ben een schipper in opleiding. Ervaring als zeiler had ik al, maar een botter is echt wat anders. Een zeiljacht kun je met je pink bedienen. Op een botter vaar je minstens met vier man sterk. Het is echt een werkschip.’

Wat maakt het museum bijzonder?

‘Alle schepen die je hier ziet liggen, varen nog. Het is dus geen museum waar de objecten roerloos op de kade liggen. Ook de scheepwerf die bij de museumhaven hoort, is al een aantal eeuwen oud. Het is de enige plek in Nederland waar ze nog weten hoe je een botter restaureert. Wat ook bijzonder is: bezoekers mogen elke zaterdag meevaren op de botters. Het is erfgoed waar nog elke dag mee wordt gewerkt.’

Wat mag je niet missen als je het museum bezoekt?

‘Elke dinsdagavond wordt er een wedstrijd gehouden met de schepen. Als je van het voorjaar tot het najaar bij de Eemdijk gaat staan, zie je ze langsvaren. Het dorp Spakenburg mag je trouwens ook niet missen. Museum Spakenburg dat in het dorp ligt, heeft veel informatie over de geschiedenis van de visserij. Als je hier langskomt, of de schepen nu varen of niet, kijk je hoe dan ook je ogen uit.’