De keizerlijke weg van Napoleon door Utrecht

Deels werd de weg nieuw aangelegd, deels was gebruik gemaakt van bestaande routes. Te kronkelige stukken werden afgesneden door middel van 'coupures'. Zo ontstond ook de Amsterdamsestraatweg: een coupure van 7,5 km lang die de bochtige route langs de Vecht moest vervangen.

Tolbomen

De weg bestond uit een vier meter brede rijbaan, die was verhard met klinkers. Aan weerszijde waren onverharde stroken. De weg moest een goede afwateringen hebben en worden beplant met bomen. De wegen waren onder Napoleon nog vrij van tol, maar onder Nederlands gezag werden in 1815 alsnog tolbomen geplaatst.  

Het Franse wegenplan werd in 1814 door Nederland overgenomen en in de jaren daarna breidde het net van verharde wegen zich snel uit. Ze werden druk bereden door postwagens (diligences), maar met de aanleg van de eerste spoorlijnen werd het een stuk rustiger op de wegen. Dat veranderde na 1900 met de komst van de automobiel. De oude, smalle Rijkswegen konden het verkeer al snel niet meer aan. Rond 1920 ontstonden ook de eerste plannen om speciale snelwegen voor auto's aan te leggen.

Smalle wegen

Nog lang moest het doorgaande verkeer tussen Utrecht en Amsterdam zich door de dorpjes langs de Vecht wurmen. Vooral de passages door Breukelen, Nieuwersluis en Abcoude waren erg smal. In dat jaar werd de nieuwe autosnelweg (nu A2) geopend. Tussen Utrecht en Gorinchem waren kleine plaatsen als Vianen, Lexmond en Meerkerk pas in 1961 verlost van het drukke verkeer; in dat jaar kwam het eerste deel van de A27 gereed.

Historische route anno nu

De Route Impériale no. 2 is nog bijna helemaal te volgen; de typische kenmerken van de oude Rijksweg - het smalle profiel, de karakteristieke passages door dorpen en steden, de gevarieerde lintbebouwing - worden tegenwoordig weer meer gewaardeerd. En landschappelijk heeft deze historische route veel te bieden: met name de tracés door de Vechtstreek (tussen Maarssen en Abcoude) en in de Vijfheerenlanden (Vianen en Gorinchem) zijn buitengewoon fraai.