Vondst van de Schervendokter

Een zilveren vork- of mesheft met Bijbelse voorstellingen

5min

In 2021 deed een detectorzoeker in Utrecht een opvallende vondst: een zilveren vork- of mesheft met gravering. Hoe oud is de vondst en wat betekenen de afbeeldingen?

Het heft werd gevonden in de gemeente Utrecht langs de A12 ter hoogte van afslag De Meern, waar een geluidswal van aarde was aangelegd. Waar de aarde precies vandaan komt is niet bekend, maar vermoedelijk is het heft ooit per ongeluk in de binnenstad verloren geraakt en later ‘meegelift’ met afgegraven grond waarmee de geluidswal werd aangelegd.

Het heft

Het heft meet 7,6 x 1,6 cm en heeft een dikte van 7 mm. Het ijzeren uiteinde ontbreekt – waarschijnlijk is deze door corrosie verloren gegaan. Kenmerkend voor de vorm van het heft is het opengewerkte uiteinde, ook wel geduid met de term ‘ajour’ of ‘ajourwerk’. Een Franse term voor een vorm van decoratie die openingen bevat. Het uiteinde van het heft is voorzien van rijkversierde krullen (voluten) en een knop als bekroning – deze is hier afgebroken.

Het heft is zowel een prachtig staaltje zilversmeedwerk als graveerwerk. Welke zilversmid het heft heeft gemaakt is niet bekend, door het ontbreken van zilvermerkjes. Op de paneeltjes op het heft zijn aan beide zijden elk twee voorstellingen te zien en op de zijkant staat de naam NELKEN GERRIST. Deze Nelken lijkt afkomstig uit Zaltbommel, geboren op 4-8-1626. Ze zal dan zo rond 1650 zijn getrouwd en dat komt goed overeen met de ouderdom van het heft, het gaat hier namelijk om een bruidsgift.

Bruidsgift

Uit recent onderzoek naar rijkversierde zilveren vork- en mesheften blijkt dat deze vooral voorkomen uit de periode ca. 1590-1650. Op de meesten is een Nederlandse vrouwennaam gegraveerd, soms met jaartal van het huwelijk. Ze zijn bekend als bruidsgift waarbij het mes en vork een set vormen – het heft kan daarom niet van een lepel zijn. Ook twee messen komen als set voor, maar mogelijk minder vaak.

De heften zijn rijk versierd met gezwart graveerwerk van miniatuur Bijbeltaferelen, deugdenfiguren en mogelijk ook andere allegorische voorstellingen. Een allegorie is daarbij een symbolische voorstelling, zoals bekend in de beeldende kunst, waarbij een thema, idee of abstract begrip (bijvoorbeeld deugden en ondeugden) verbeeld wordt. Geliefde deugdenthema’s zijn bijvoorbeeld Spes (hoop), Fides (geloof of trouw), Patiens (geduld) en Temper (matigheid). Bijbelse voorstellingen gaan bijvoorbeeld over Christus en de Samaritaanse vrouw bij de bron, over de overspelige vrouw en over Susanna en de ouderlingen.

Vaak gaat het dus om onderwerpen waaraan een goede echtgenote in de 16de en 17de eeuw zich blijkbaar kon spiegelen. Maar soms lijken óók onderwerpen te worden belicht die meer speels of meerledig zijn uit te leggen, zoals de afbeelding van een (naakte) Adam en Eva. Vermoedelijk zullen de afbeeldingen ook een veelvuldig gespreksonderwerp zijn geweest wanneer werd gedineerd met gasten.

Ambacht van zilversmeden en ontwerpers

Tot nu toe is niet bekend in welke steden de heften precies werden gemaakt. Wel moeten ze zijn gemaakt door zilversmeden die meester waren in hun vak. De heften zijn in vormen gegoten en door etsen/graveren werden de fraaie voorstellingen aangebracht. Deze bedachten ze niet zélf, maar werden overgenomen uit bijvoorbeeld tekeningen (modelprenten) van Johann Theodor de Bry (1561-1623). Maar er komen ook heften met voorstellingen voor waarvan de herkomst (nog) niet bekend is.​

Jezus en de voetwassing

Interessant wordt het wanneer we kijken naar de afbeeldingen op het Utrechtse heft. Het is nog niet zo makkelijk te duiden wat het grafeerwerk precies voorstelt en op wélke (Bijbelse) verhalen ze betrekking hebben. Eén afbeelding is tot nu toe wel opgehelderd. Het gaat hier om een knielende Jezus met stralenkrans (nimbus) die iemands voeten wast. Het thema heeft betrekking op Witte Donderdag, waarmee de drie dagen van Pasen beginnen en waarin lijden, dood en opstanding van Jezus met elkaar verbonden worden. Op Witte Donderdag staat de instelling van het Avondmaal centraal: de laatste maaltijd die Jezus met zijn volgelingen hield. In het Bijbelverhaal Johannes 13 wordt verhaald over de voetwassing tijdens deze maaltijd. De boodschap van Jezus aan zijn discipelen hierbij was om dienstbaar te zijn aan elkaar. Vermoedelijk werd met deze afbeelding beoogd dat de vrouw in het huwelijk dienstbaar moest zijn aan de man – en misschien ook omgekeerd?

Deze vondst staat geregistreerd onder PAN-nummer 00088655.​

Geschreven door Anton Cruysheer Manager Erfgoed Landschap Erfgoed Utrecht Ontdek alle verhalen van deze schrijver

Extra info