Willibrord op weg naar het Domplein
Sinds 1947 staat op het Janskerkhof het ruiterstandbeeld van Willibrord. Te paard, een kerkje omhooghoudend, brengt de uit Engeland afkomstige monnik het christendom naar deze streken. Hij kwam in 695 vanuit Ierland aan in wat over was van het oude romeinse castellum Traiectum, op de plek waar nu het Domplein is. Hier ging hij zich vestigen. Hij herstelde er het eerder door de Friezen verwoeste kerkje van de christelijke Frankische koning Dagobert en wijdde het aan Sint Maarten. Hij bouwde ook nog de Sint Salvatorkerk waarvan de omtrek in de straatstenen van het plein heden ten dage zichtbaar gemaakt is. De vraag rijst: waarom staat het beeld van de prediker niet op het Domplein?
In 1937 zette pastoor Lagerwey van de oudkatholieke Sint Gertrudiskerk op het Willemsplantsoen een organisatie op om in 1939 ,1200 jaar na Willibrords overlijden, een herdenking, tentoonstelling en monument ter nagedachtenis te realiseren. Het comité dat een nationale status verwierf moest voorzichtig te werk gaan want Nederland kende toen sterke godsdienstige tegenstellingen tussen katholieken en protestanten. Zo weigerde Koningin Wilhelmina pertinent beschermvrouwe van de festiviteiten te worden. Ze vond het allemaal te katholiek. Het comité liet zich niet ontmoedigen en zocht samenwerking met alle gezindten om het eeuwfeest op te zetten. Willibrord werd in hun stukken steeds tactvol aangeduid als de apostel; niet als bisschop, en zeker niet als heilige. De herdenking zou gaan draaien om het begin van het Christendom in het algemeen in deze streken. De betekenis van Willibrord zou op de tentoonstelling ingebed worden in het geheel van de vroegmiddeleeuwse cultuur. Het comité slaagde in zijn opzet, herdenking en tentoonstelling in 1939 werden een succes.