Wim Vosmeer van Landgoed Geerestein
UtrechtAltijd gaat in de serie Uit ’t veld op bezoek bij erfgoedlocaties in de provincie Utrecht en maakt kennis met de mensen achter de schermen. In deze aflevering ontmoet je Wim Vosmeer, mede-initiatiefnemer van de vrijwilligersgroep op Landgoed Geerestein bij Woudenberg. ‘Het landgoed voelt inmiddels een beetje als mijn tuin. Ik voel me altijd heel gelukkig hier.’
Vertel eens over deze plek …
‘Landgoed Geerestein is een privélandgoed waarvan de geschiedenis teruggaat tot de 14de eeuw. Wat je nu nog terugziet vind zijn wortels in 1834, toen Jonkheer Hooft het landgoed in bezit kreeg. Hij liet onder meer meerdere boerderijen bouwen, waaronder Klein Geerestein, een boerderij in Zwitserse chaletstijl met daaraan een kerktoren, moderniseerde huize Geerestein en breidde het landgoed verder uit. De familie Hooft heeft nog een deel in bezit, en daarin is hun geschiedenis nog zichtbaar. Zoals de sporen van een landschapspark; de slingerende paadjes, rododendrons. Het koepeltje langs een weiland van waaruit de barones de zonsondergang kon bekijken, de zwemvijver verstopt in een bosschage, een eendenpoel. Een deel van het terrein is opengesteld voor publiek, in de vorm van zo’n 7 kilometer aan wandelpaden. Dit landgoed is natuur én een stuk erfgoed.’
Wat doe je hier op het landgoed?
‘De voornaamste taak is om het hier netjes te houden. Dan bedoel ik niet aangeharkt, maar ik zorg er met mede-vrijwilligers voor dat bijvoorbeeld dode takken bij de wandelpaden weg zijn. Zodat de openbare paden toegankelijk en veilig zijn. We zijn voornamelijk bezig met het herstellen en zichtbaar maken van cultuurhistorisch erfgoed. Zo werken we aan de eendenpoel, die vrijgemaakt wordt van riet, zodat eenden er goed kunnen landen. We zorgen dat beuken en eiken de ruimte krijgen door snelgroeiende dennen weg te halen die te veel licht pakken. En we maken houtwallen, een ideale schuilplek voor insecten en kleine beestjes. Maar bovenal ben ik hier aan het genieten. Ik vind het heerlijk om buiten te zijn, het landgoed voelt inmiddels een beetje als mijn tuin. Ik voel me altijd heel gelukkig hier.’
